Stichting voor Vluchteling-Studenten UAF en fotograaf Ahmet Polat presenteren: Weer toekomst! Over vluchten en opnieuw beginnen
'Ik vroeg mezelf: hoeveel zou je opofferen om muziek te kunnen maken? Mijn antwoord: alles.'
Ekaterina is 23 jaar in Nederland.
Ekaterina Levental was een verlegen meisje van 13 toen zij begin jaren negentig met haar familie het groeiende antisemitisme in Oezbekistan ontvluchtte.
Ekaterina kwam op haar 16e met haar familie aan
in een asielzoekerscentrum in Nederland. Daar werd zij, als enige Engels sprekende, tussenpersoon voor haar familie en alle Russisch sprekende gezinnen.
Deze verantwoordelijkheid betekende het definitieve einde van haar jeugd.
Via een contact in het azc ontmoette ze een harpdocent. Het geld voor de reis naar de lessen kreeg Ekaterina van de lokale joodse gemeenschap. Uiteindelijk deed ze toelatingsexamen voor het conservatorium.
'De muziek heeft mij gered.'
Nu woont Ekaterina in Amsterdam en werkt als harpiste, zangeres en theatermaker. Ze speelt in haar eigen voorstelling over haar vluchtverhaal.
'Een vorm bedenken voor mijn verhaal en het kunnen vertellen. Dat is fantastisch!'
Een paar jaar na haar studie harp besloot Ekaterina opnieuw een studie te volgen aan het conservatorium. Ditmaal zang. Voor beide opleidingen studeerde ze cum laude af.
'Door het maken van dit stuk kwam ik er achter dat er meer is dan alleen sterven op het podium als Carmen.'
'Ik ben écht gelukkig. Ik dwing mezelf er dagelijks bij stil te staan dat ik mijn gelukkigste leven leef.'
Bekijk de andere verhalen!
Ekaterina, Siham en Fawad zijn samen met andere vluchtelingen te zien in de reizende fototentoonstelling Weer toekomst! kijk hier voor meer informatie.
'Als het water stroomt, wordt het gezien, als het niet stroomt dan bederft het. Dat geldt ook voor mij.'
Fawad Adib is 15 jaar in Nederland
Fawad ontvluchtte vijftien jaar geleden Afghanistan
om in Nederland een nieuw leven op te bouwen.
'Ik wil me ontwikkelen. Ik wil in deze samenleving als volwaardig mens kunnen functioneren.'
'De grens tussen bestaan en niet bestaan, is een stukje papier.'
‘Zolang ik stil sta, weet niemand wie ik ben. Als ik hoge golven maak en beweeg dan herkent iedereen me.'
'Ik werk als klantmanager vluchtelingen. Ik begrijp mijn cliënten en kan hen mijn ervaring overdragen.'
'Het beste van deze samenleving is dat je altijd je weg kunt vinden. Als je maar je best doet.'
Bekijk de andere verhalen!
Fawad, Ekaterina en Siham zijn samen met andere vluchtelingen te zien in de reizende fototentoonstelling Weer toekomst! kijk hier voor meer informatie.
'Mijn jeugdherinneringen liggen onder het puin en ik weet niet of ik ze ooit nog terug krijg.'
Siham Atassi is 4 jaar in Nederland
Siham woonde en studeerde in Homs, Syrië, toen de oorlog uitbrak. Naast haar studie werkte zij als vrijwilliger op de ambulance van het Syrische Rode Kruis.
"Als ik mezelf vergelijk met mensen die nog in Syrië zijn,
of ergens anders in de wereld, dan voel ik me gezegend.
Het had veel erger kunnen zijn. Maar een deel van mij is
voor altijd verloren."
'Ineke is een moeder voor mij. Zij heeft drie zoons, dat zijn mijn broers geworden.'
'De zoon van Ineke heeft onlangs een dochter gekregen en ik word echt gezien als haar tante.'
'Ze zijn mijn familie, ik sta op de familiefoto’s. Ik denk dat ik mij zonder hen nooit zo op mijn plek had gevoeld in Nederland.'
Siham studeert International Studies, met als hoofdvak het Midden-Oosten. Dankzij haar studie zijn haar ambities en dromen terug.
Siham heeft dagelijks via WhatsApp contact met haar ouders die zijn achtergebleven in Syrië.
“Ik ga morgen naar Ineke, want we hebben een sinterklaas etentje. Ik moet daar nog een paar cadeautjes voor kopen
en we gaan ook een spelletje doen. Sinterklaas is een soort kerst maar dan alleen voor kinderen.”
Siham is onlangs begonnen als student-assistent bij de Universiteit Leiden. Daarvoor werkte ze bij Stichting Nieuw Thuis Rotterdam.
'Mijn droom is om het beeld dat mensen van Syrië hebben te veranderen.'
